Gelmelisin Şiiri - Ali Can Atalay

Seni özledim bir tanem;
Keşke şu an yanımda olsaydın,
Çekseydim içime kalbimi serinleten kokunu.
Çünkü kokmuyor fotoğraflar;
Konuşmuyor gözlerin, uyanmıyor baharlar.
Kararmış bulutlar, kapatıyorlar gökleri.
Böyle olmazdık şimdi sen olsaydın,
Kaybolmazdım beni çizdiğin yıldızlarda;
Uyanınca yine sana koşardım,
Süzüldüğüm yorgun gözlerinde.
Bir karanlığım ben gönderdiğin rüzgarlara,
Çünkü meçhulüm içimdeki ateşin karanlığında;
Seni aradım ben bu karanlıkta,
Özledim hiç durmadan aşkımızı.
Sarılınca gökyüzümün siyahlığına,
Bakar mısın yine gözlerime?
Mahsur kalırcasına birbirimizde,
Yaşayalım sonbaharı uyanırken göz göze.
Sen baharsın sensizlik sonbaharım,
Yudumlarken şarabından ateşinde harım.
Şarabın ise gökyüzüm değil desensiz,
Sarhoşun biriyim ben yudumu sensiz.
Seni susar her su damlası sana susadığımda,
Yağmuru dinle sesimi özlediğinde;
Kalbimin çırpındığı bir gülsün gözlerinin deryasında,
Gülün çırpındığı özlemimsin sen kalbimin yasında.

Uyan bir tanem,
İşitiyorum kalbinin hüzün çığlıklarını.
Kendime gelemedim yokluğunda,
Gökyüzünde kaybolmuş bir uçurtma gibi direndim kendime.
Özlüyorum baharın naif esintisini gözlerinden hissetmeyi.
Anlayamıyorum suskunluğunu derinden.
Gerçek seni arıyorum, aslı bende olan.
Ne zaman anımsarım ki seni,
Bir müzik eşlik eder ufka yükselen.
Alıp götürürcesine yaşatır,
Gözlerindeki ışığın anlamını.
Ölümünün acısı içimde yaşıyor gökyüzüm.
Kendimi katil gibi hissediyorum,
Sensiz yaşamayı öğrendiğim her saniye.
Kayboldum bu gece gözlerinin kumsalında,
Oysa seni anlatmıştım gönlümün sahiline.
Mutluluğumu yeşerten bir ahmak ıslatanda,
Nefretimin adıydı dokunamamak o kehribar ellerine.
Duyur sesini uzaklara bir güvercin kadar özgür,
Kendin kadar özgün ve ben gibi üzgün.
Bir sen vardın, şimdiyse akarsın gözlerimden;
Bir o kadar kırgın, bir o kadar süzgün...
Cezbediyor kalbimi, bu şehre yansıyan ışıklar.
Gözlerin bir ışık misali München'a ışıldar.
Güneş utanıyor doğmaya, ay ışığını yutkunsun.
Bir demdir kalbime, dilimde tutulan nutkumsun.
Yağdın gözlerimden, uçsuz bucaksız sahillere;
Islandı mehtap, esen rüzgarın şarkısında.
Bir damla şiir oldun gözlerime,
Bile bile kaybolduk okyanusun ortasında.

Affet beni gökyüzüm,
Sana dön demediğim için;
Üzemezdim senin narin kalbini.
Ben de özlüyorum seni,
Gülümsüyorum yanımdaymışsın gibi.
Kırgınım sana ay ışığı,
Büyüledin beni içimdeki gökyüzüne
Ve kırdın nefretimi aşka
Seni aradım belki de gökyüzünde,
Gözlerinden bildim ufkun deryasını.
Ne zaman sahilde koştursam seni özlüyorum.
Gökyüzüne bakıyorum seni görebilmek için.
Yine sana saklıyorum en güzel şiirlerimi.
O güzel gözlerine okuyacakmış gibi.
Bir gün beni benden alan
Seni rüyamda gördüğüm her sabah,
Elime kağıt kalem alıyorum;
Bazen bir cümle bile yazmak istemiyorum.
Çünkü ikimizi arıyorum aklımdan geçen her cümlede,
Hep kayboluyorum seni kağıda anlatırken.
Ne zaman içimdeki bu ateşin karanlığında kaybolsam
Seni anlatan bir rüzgar götürüyor beni uzaklara.
Yüzüme çarpıyor tüm serinliğiyle bizi anlatan bu rüzgar,
Yaşamımı renklendiren gülüşündeki güneşi.
Gelmelisin...