Geçen gün gördüm seni. Uzaktan. Hiç tanışmamış gibi. İlk kez görmüş gibi. Bu nasıl bir yabancılık böyle? Bu nasıl bir uzaklık? Bu nasıl bir çaresizlik? Oradaydın işte. En fazla on on beş adım arkandaydım. Kitapçının vitrininden hangi kitabı seçeceğine karar vermeye çalışıyordun. Hala kararsızdın. Yıllar sana meydan okumamış desem yalan olurdu ki sen yalanlara kolay kolay inanmazdın. Yaşlanmıştın biraz. Ama hala yıllar öncesi gibi bakıyordu gözlerin. Gözlerin sanki hiç geçmemiş tozlu yollardan, sanki hiçbir yerde takılı kalmamış, hiç kimseye hapsolmamış. Öyle olmasını mı istemiştim o an bilmiyorum. Seni görmenin şaşkınlığı daha sonra acıya bıraktı yerini. İçim yavaş yavaş acımaya başladı. Sızlıyordu. Bir suç işlemişim gibi, bile bile günaha girmişim gibi, tam göğsüme yumruk yemişim gibi, herkes gitmiş ben kalmışım gibi. Kokunu, sesini unuttuğumu hatırladıkça biraz daha acıdı içim. Yanına gelmek istiyordum. Tutuyordu sanki bir ordu kollarımdan. Sanki tüm dünya önüme diziliyordu. Gelemiyordum. Oysa gitmek çok zor demiştin en son sen. En son sözün bu olmuştu giderken.
Gelmek kolay mıydı?
Oradaydın. Benden on, on beş adım ileride. Birazdan gidecektin. Her zaman en iyisini layıkıyla yaptığın şeyi yapacaktın. Bir an için arkasına dönüp baksa dedim içimden. Görse beni. Bunu düşünürken bile saklanmak istedim. Özlemim ve heyecanım çırılçıplak kalacaktı karşısında. Utandım. Onu nasıl da özlediğimi hatırladığım için utandım. Onca yıldan sonra hala heyecanlanabildiğim için utandım. Kendime unuttum diyerek yalan söylediğim için utandım. Yanından geçip gitmeye karar verdim. Uzaklaşmaya, kaybolmaya, onu gördüğümü unutmaya karar verdim. Yapamadım. Uzaktan bakabildim sadece.
Gelmek bu kadar zorken sen nasıl gidebildin?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta