Gelmedin Şiiri - Ömer Faruk Sifil

Ne zaman geleceksin, yıllar yorduğunda mı?
Seni bekleyen kalbim bir gün durduğunda mı?

Hicranımla her gece, bir çiçek can verirken
Avuçlarında kalbim, şerha şerha erirken

Gel de anlat kalbime bir ömür yokluğunu
Gel, buz kesen kalbimin hisset soğukluğunu.

Buselik makamında inledi durdu keman
Yok muydu lügatinde bu düşküne el aman?

Gel, ben ne yaptım, sendin âşık olan, de
Hem aşk da neymiş, bir kocaman yalan, de.

Ne istedin ki benden, yetiyordum ben bana
Sen ümit vermeseydin, tutulur muydum sana

Gel, düştüğün ateşte ömür boyu kavrul, de
Bir kuru yaprak gibi sokaklarda savrul, de

Kalbimin burçlarına sen astın sancağını
Esir-i kalbin oldum, açmadın kucağını.

Gel, yüzüme bir daha öyle hazin bakma, de
Bak ben aldırmıyorum, hadi sen de takma, de

Sana meftun olalı sevdalandım belaya
Mecnun bile bu kadar tutulmadı Leyla’ya

Gel, unut de kalbime, ben bir yabancıyım, de
Kaç yolcu geldi geçti, değişmez hancıyım de

Ay karardı semada, varsa yoksa nur yüzün
Işığından, gözleri kamaşıyor gündüzün

Gel, inandır kalbimi, ben seni sevemem, de
Bin tane kalbim olsa birini veremem, de

Gel, kurudu köklerim, bir damla su ver zalim
Gel dindir bu acıyı kalmadı benim halim

Git, kendini beyhude taştan taşa çal kalbim
Ya aklımdan al onu, ya aklımı al Rabbim!