Gelmedik mi? Şiiri - Adem Kaçar

Ey Gönül! Buğdayın ekmek olması için geçtiği badirelere bak hele! Var mı öyle değirmen taşında ezilmeden, elden ele yoğrulmadan, ateşlerde yanmadan oluvermek? Kolay mı öyle adam olmak? İşte buğday şu âlem içinde insan olmaya en yakın olan.. O sebepten olsa gerek buğday, Adem'i yani adam olmaklığı temsil eder. Bir şeyin bitmesi için ekilmesi icâp eder. Yani her şey bir tohumdan meydana gelir. Tohum bu! Kimi yiter kimi biter.. Amma buğdayın bizâtihi kendisi tohum.. Çünkü o, ilk varolan mevcûdattan. İyi amma, bir şeyin neslinin devâmı için bir erkeğe bir de dişiye ihtiyaç var idir. Böl şu buğday tanesini ikiye, bir yanı Adem bir yanı Havva.. Erenler derler ki: "Buğdayın 'Elif' sırrı karnındadır." Ne ola bu 'Elif' sırrı? Vahdet! ! ! 'Elif' gibi deriz ya; hem arı hem duru hem bir, çokluktan arınmış.. İşte buğdayın ortasındaki bu 'Elif' toprağa düşünce, ulu bir ekinliğe dönüşür. Nasıl ki Adem ile Havva atamızdan ulu bir insanlık çınarı doğar, işte tam öyle.. Adem ile Havva bir buğday tanesinin iki yarısıdır. Nefsi temsil eden Hz. Adem'den sonra ve Hz. Adem'in nefsinden yaratıldı Havva.. İşte o Havva, dişi, Adem'e ayna olmuş; Adem o aynada kendini görüp nefsinin güzelliğine hayran olmuştur. O kadar ki nefsinin güzelliği, Rabb'inin emrini yani kendi hakîkatini unutmasına sebep oldu. Nefsine tabi olunca da, Cennet'ten uzağa düştü. Adem'in Cennet'i, kendi hakîkati idi. Peki buğday kıssası bunun neresinde? Buğday ekmek olur, nefsi doyurur; nefsin arzularının remzidir buğday. Her kim ki nefsinin arzularına tabi olur da, kendi hakîkatini unutur ise Cennet'ten de kovulur işte...