Geliyorlar! Geliyorlar!
Annesinin sesiydi; ağlıyor ve söyleniyordu. Gözlerini ovaladı. Kim gelmişti bu saatte?
Acele yer yatağından fırladı. Basma entarisini giydi. Hızla oda kapısını açtı. Badem gözlü annesine sokuldu, sarıldı. Yumuşacık, sıcacık annesi: “Eh, yetti gari, canımdan bezdim! „ diyordu. Hayat`ta (çıkartmalık) minderin üstüne oturmuş, ellerini dizlerine vura vura yakınıyordu. Yumuk elleriyle anacığının gözyaşlarını sildi, yanaklarından öptü, daha da sıkıca sarıldı. Henüz anlamamıştı ama olup biteni…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
