Gelişin Tsunamiydi Şiiri - Gökçen Duran

Nice depremler yaşadı ruhum
Yıkıldı bir bir tahammül kaleleri
Geride her şeyinden soyunmuş
Çıplak bir benlik kaldı
Her şeyini yitirmiş bende
Yaralı bir ben, arta kaldı

Yaşadığım her depremde
Bir sonrakinin yıkıcılığı
Çok daha fazlaydı öncekilerden
Korumasızdım, üryandım
Bir bütünden arta kalan
Bir bulmacanın binlerce
Parçasıydım artık

Acılar nöbet tutuyordu
Tahammülümün sınırında
Ben hala direniyordum
Hayata inat kendi enkazımda
Ta ki seninle karşılaşıncaya kadar

Sen,
Çektiğim onca acıya rağmen
En son sığındığım limanı,
Depremlerden arta kalan benliğimi,
Tarumar eden bir tsunamiydin

Direnemedim sana,
Ve benliğimin yitirilmesine
Aşk tanrıçası ve deniz tanrısı
El ele tutuşmuş, öpüşüyorlardı
En yüksek dalganın gölgesinde
Beni onlara kurban ettiğin
Onlara adanmış o, kutsal törende
Neptün’ün ve senin
İki dudağı arasında
Mahkum yaşıyorum şimdi sana