Bir neslin soyu tükendi. Tükendi elbet soyu sopu insanlığın. Tanımaz olduk kendimizden başkasını. Anlamaz olduk yakarışın acı tadını.
İnsan ne kadar anlarsa umarsız safsataları. Kabuklar altındaki yirmi bin fersahımsı bulutsuları. o vakit görür değişen isimlerin başkalaşım varlıklarını...
Özümüzden kopmuyoruz. Sadece bulamadığımız bir kaybın eteklerinde tutuşuyoruz. Bilmiyoruz soru sormayı. Cevabımsı buhranlarda boğuluyoruz.
Evet ''-uz''. Bu sözler bedenimden kaçarken ilk ve son defa ortak bir noktada buluşuyoruz. Tenezzül etmeden kaygan, zevk verici ithamlara. Hiçe sayıyorum yanlış kavramlar altında gelişen insanlığınızı.
içimde bir merak
öyle bir merakki
ölümümden bir ay sonra
bir güncük yaşamak
ve
dostu düşmanı
Devamını Oku
öyle bir merakki
ölümümden bir ay sonra
bir güncük yaşamak
ve
dostu düşmanı




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta