Bir neslin soyu tükendi. Tükendi elbet soyu sopu insanlığın. Tanımaz olduk kendimizden başkasını. Anlamaz olduk yakarışın acı tadını.
İnsan ne kadar anlarsa umarsız safsataları. Kabuklar altındaki yirmi bin fersahımsı bulutsuları. o vakit görür değişen isimlerin başkalaşım varlıklarını...
Özümüzden kopmuyoruz. Sadece bulamadığımız bir kaybın eteklerinde tutuşuyoruz. Bilmiyoruz soru sormayı. Cevabımsı buhranlarda boğuluyoruz.
Evet ''-uz''. Bu sözler bedenimden kaçarken ilk ve son defa ortak bir noktada buluşuyoruz. Tenezzül etmeden kaygan, zevk verici ithamlara. Hiçe sayıyorum yanlış kavramlar altında gelişen insanlığınızı.
Haliç'te bir vapuru vurdular dört kişi
Demirlemişti eli kolu bağlıydı ağlıyordu
Dört bıçak çekip vurdular dört kişi
Yemyeşil bir ay gökte dağılıyordu
Deli cafer ismail tayfur ve şaşı
Devamını Oku
Demirlemişti eli kolu bağlıydı ağlıyordu
Dört bıçak çekip vurdular dört kişi
Yemyeşil bir ay gökte dağılıyordu
Deli cafer ismail tayfur ve şaşı
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta