Bir neslin soyu tükendi. Tükendi elbet soyu sopu insanlığın. Tanımaz olduk kendimizden başkasını. Anlamaz olduk yakarışın acı tadını.
İnsan ne kadar anlarsa umarsız safsataları. Kabuklar altındaki yirmi bin fersahımsı bulutsuları. o vakit görür değişen isimlerin başkalaşım varlıklarını...
Özümüzden kopmuyoruz. Sadece bulamadığımız bir kaybın eteklerinde tutuşuyoruz. Bilmiyoruz soru sormayı. Cevabımsı buhranlarda boğuluyoruz.
Evet ''-uz''. Bu sözler bedenimden kaçarken ilk ve son defa ortak bir noktada buluşuyoruz. Tenezzül etmeden kaygan, zevk verici ithamlara. Hiçe sayıyorum yanlış kavramlar altında gelişen insanlığınızı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta