Gelişim Pek Kişisel Olmayacak (peurum)

Bir neslin soyu tükendi. Tükendi elbet soyu sopu insanlığın. Tanımaz olduk kendimizden başkasını. Anlamaz olduk yakarışın acı tadını.

İnsan ne kadar anlarsa umarsız safsataları. Kabuklar altındaki yirmi bin fersahımsı bulutsuları. o vakit görür değişen isimlerin başkalaşım varlıklarını...

Özümüzden kopmuyoruz. Sadece bulamadığımız bir kaybın eteklerinde tutuşuyoruz. Bilmiyoruz soru sormayı. Cevabımsı buhranlarda boğuluyoruz.

Evet ''-uz''. Bu sözler bedenimden kaçarken ilk ve son defa ortak bir noktada buluşuyoruz. Tenezzül etmeden kaygan, zevk verici ithamlara. Hiçe sayıyorum yanlış kavramlar altında gelişen insanlığınızı.

. . .

Bir kedi ile besledim ruhumu. Ben anlamadığım noktada hayrete düşürdü beni, ilkel yapıların duygu bütünlüğü. En çok insanlığı not ettim, bir kediden. Maskesiz, fevri ve sapkın. Ayı değişmez işgüzarlığın.

Ne var ki düsturu bozuk ve köhne insanlığın. Zor şartlar altında sakla ve kaç oynayarak yaşattığım duygularımla, Gerçeküstü kavuşmalarım...

Sizden senelerimi geri alıyorum. Hislerim ile pislediğiniz duvarları, öğünlerinizin betimleyiciliği ile dağlıyorum.

. . .

Bir çocuk akdi yasalaştırılmalı, çorak topraklarda. Daha zarif yeşermesi için dünya. Bir çocuk gülüşü gerek en acı çıkmazların durağına. Saf olmak için çabayı unutmuş topluma fısıldamalı en meraklı tadıyla.

Binlerce çocuk ölmemeli yaşlandığında. Binlerce yaşlar hatırlamalı oyuncakların tadını, ölüm tadına karmadan hayatın.

Var olmalı hakikat kadar sonsuz bir çocukluk. Gülüşmeli duvarların ardından yükselen sesle. Dahası bir çocuk, herkesten ve her şeyden çok var olmalı...