Güler gibi durdu çoğu zaman bize hayat.
Kamburlaştıkça acı sırtımızda, insan öğrendi yaşamayı.
Bunca zahmet, bunca kahır her şey esasen hayat, bir lokma ekmek içinmiş.
Ve kirli bir alınla selamlarmış her akşamı insan.
Ev, ekmek...
Hem dost, hem düşmanmış bize hayat.
Ben sensiz olanlara seni aratıyorum,
Ben sensiz kalanlara seni yaratıyorum,
Seni saklayacağım, seni yazıp-andıkça
Kendimi çoğaltıyor, seni kuşatıyorum.
Unutturmayacağım, seni yaşatacağım,
Devamını Oku
Ben sensiz kalanlara seni yaratıyorum,
Seni saklayacağım, seni yazıp-andıkça
Kendimi çoğaltıyor, seni kuşatıyorum.
Unutturmayacağım, seni yaşatacağım,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta