Gelinliğini Giyememiş Yar Gibisin İstanbul!

Ah şu hüzünlü kaldırımların yok mu İstanbul,
Kimi zaman dalgayı çarparsın tokat gibi yüzüne,
Kimi zaman basıp geçer serseri ayaklar ağlayan gözlerine.

Bazen bir martının kanadına yüklersin kendini.
Bazen simitçi çocuğun kırık tablasına dağılan susamlar gibi…
İşte şu bazenler var ya, şu bazenler,
Onlar yakıp kavurur beni.

Elimi uzatıp kubbelerinden alsam kara bulutları,
Silkelesem eteklerinde sakladığın tüm kara tozları.
Ah ki ne ah!
Gelinliğini giyememiş yar gibi duruşun var ya,
İşte aşk, aslında tam da orada.

Bırak!
Bırak dağılsın zil çalan tüm eteklerin.
Bırak!
Salınsın beşik gibi görünen tüm köprülerin.
Bırak ki, yüreğinde kurduğum bağdaşın huzuruna varayım.
Bırak ki, tüm ninnilerinin sefasında huzurla uyuyayım.

Sükûtun gözyaşları ile boğulduğu bir dehlizi besleyen
İki bulut gibi çarpışır ya bazı ruhlar,
Bırak!
Bırak bende sendeki ruh olayım.
Bende sana çarpan ruh olayım.
Aşk olayım, aşkın olayım.