Gelincik II Şiiri - Bilal Karaman

Gelincik II

Tutuşturduğunu, cennet bahçeleriyle
Avundurduğunu sanan
Sen de dayanamadın sevmelerime

Ben; Aşkın acılarını sırtlanmış
Mecnun bir âşıkken
Kedi sıfatlı yataklarda çapraz ilişkilere köprüler atan
Muhabbet tellalı akrep kendini vurdu da
Sen; Suyun ateşe ısındığı zamanda
Leyla’nın ayaklarının tozu olamadın

Oysaki bir bakışınla çıkmıştım kendimden
Tutuşmuştum kirpiğinin uçlarından
Geri dönüşsüz kesilmişti gözlerim
İftarsız orucun niyetini tutmuşum meğer içimden

Her karşılaşmamızda
Hissettiğimi, olması gerekeni anlattım defalarca
Acabalı sorularla boşu boşuna
Aklını hayallerimin içinde dolaştırıp durdun

İnsan selinin tam ortasında
Şiirler dolusu hece hece büyültüp
Bir avuç yüreğimde kocaman sevmiştim
Binlerce defa öptüm, öptüm gözlerinden

Alkol, sigara
Acemice yazdığım şiirler
Jelâtini açılmamış küfürler
Tüm kötü alışkanlıklarım
Seninle birlikte bitmişti
Hepsi bu kadardı işte
Kendim kadar unutturmuştun kendimi

Bilirsin, ya da bilmezsin
Şimdilerde yeniden başa sarıyorum
Artık her şey eskiye dönüyor
Alışmaya başladım yalnızlığımla sobelenmeye

Düşlerim iç geçirdikçe
Parmak uçlarım kanasa da
Aklımın bir ucuyla halen ordayım galiba
Silemiyorum, salamıyorum
Elim ayağım gül, üstüm başım toprak
Sevda benim sevdam, yine severim
Ölüm gelecekse gelsin sevişerek

Bu sabah gördüm
Nehirlerden uzak
kendi kıyılarını süslüyor karanfiller
Gözlerim doldu dudaklarımı ısırdım
Güneşin gülümsemesiyle açıyor
Suya gerek duymuyor çiçek
Hecelerin dip kolik damarlarında
Ben senin koynunda seninle şairim
Yaşattığın her şey için teşekkürler Melek... Bilal KARAMAN