Gelincik eğrisi Şiiri - Zeynep Beşen

öldürmek merhamet işidir demiştim,
gitmenin bir adı yok!
kendini kendi ellerinle benden sürgün ettin.
yazık olmanın hiç mertebesi yok demiştim!
yazıklık varlık sahasına oturunca,
herkes kendi içinde çürüyecek bilmelisin.
gitmek denince aklıma iblisin aşktan ebediyyen sürgün edilişi geliyor.
söylesene şimdi nasılsın,gittiğin oralarda.
oralar sen kadar güzel mi.
söylesene gelincik eğrisi,
yol düzlüğü,çimen mavisi.
bunca ettiğini beğendin mi.
gözümden seni aldın,
içimde bir sen kaldın.
oldu mu şimdi dünya sürgünü.
cennet uzağı.
cehennem çelişkisi.
oldu mu şimdi..
öldürmek sanıldığından kolaydır,
sen neden zoru aldın.
oysa inandığımız din,
bize zorlaştırmayın kolaylaştırın demiyor mu.
sen gider ayak zorunda zorunu bıraktın.
beni böyle bir başıma,beni böyle mezar taşına sözle din.
bu bendeki kızama ma halini de ne etmeli bilmem ki.
dünya bana biraz kızmak kirala,
param yok ama bana biraz kızmak kirala.
dünya şu öfkeme de bir şey söyle,yittiği yerden kendini bulsun.
ihtiyacım olduğun oda duvar köşesi gibi yok oluyor bir anda.
söyle ona,söyle işte söyle ona.
kötü gün dostum olmayacaksa oda gelincik eğrisi gibi,
yitsin,gelmesin buralara.
bu arada içimde ona ait ne varsa,köklerinden biçtim.
toprağımı tımarladım,yeni yeni düşünceler ektim.
yani ona ait her şeyi,
ayı boğan düğümünde düğününde kendine armağan ettim.
b/eşi tek yerde,şimdi ölene kadar asılı dursun gönlünde.
gitmenin bir adı yok dedim!
kendini benim ellerimden sürgün etme dedim!
yazık olmanın hiç bir mertebesi yok dedim!
yazıklık varlık sahasına oturunca dedim!
herkes ne kadar yüzüne gülse de,
kendi içinde çürüyecek dedim!
dedim yani ben dedim!
olana çare yok!
olamaya var dedim!
gitme denin ce aklıma iblisin aşktan ebediyyen sürgün edilişi geliyor dedim.
sonra kader konuşursa olduğun yere düşersin dedim,
varlık sahamızda derin çatlaklar oluşur dedim.
her şey oldu,biz de sustuk...