Gelincik Çiçeği Şiiri - Mine Özdemir

Ansızın bir gece vakti,
Bir yıldız parladığında mesela,
Ben geleyim aklına…
Bir yolculuk zamanı,
Geçerken taşradan,
Gördüğün bir gelincikte
Ben belirivereyim gözlerinde…
Otururken dost meclisinde,
Attığın en şuh kahkahada
Bir damla ben düşsün ciğerine…
Alırken çay demini usulca,
Uçuşurken fikirler havada,
O sıcaklık vurduğunda cama,
Gülüşüm yaksın ellerini!
Yağan yağmurda,
Koştururken bir mekana,
Değdiğinde bir kirpiğine damla,
Ben sarsın benliğini…
Hisset seni nasıl delice sevdiğimi…
Yıllar sonra bir bahar sabahı uyandığında,
Ya da bir kış günü serpen karda,
Bir gün bile geçmesin ki
Düşmemiş olayım yürek kapından.
Sana vurgun olduğuma inanmadığın kadar,
Ya da görmediğin çaresizliğim kadar,
Bölünsün uykuların o uzun gecelerde.
Özledim diye adınla uyanırken ben,
Ve hala yönümü bulamazken sensizken,
Dilime getiremediğim adınla birlikte,
Geçmesi için yalvarırım Rabb’ime.
Masumca gülen bir çocuk gördüğünde,
Anımsa sana her bakışta nasıl titrediğimi!
Ahımdır ey yüreği nemrut sevgili!
Uçan uçurtmalara bağladım ellerimi…
Her tuttuğun yaban kişide
Bir parça beni bulasın gözlerinde.
Her tamamlandığını düşündüğün fikirde
Yarım bir biz gelsin yaadına nisan gecesinde.
Bitmemiş şiirimin tamam olmayan dizesisin.
Ne yapsam, ne söylesem beyhude…
Gizli ve aşikar her duamın Amin’indesin.
Ya ver zehrimi bitsin bu telaşe,
Ya gel sürsün bu şarap-ı terane ömrüm erdiğince…