Gelincik Büyüsü Şiiri - Ahmet Beltekin

Açmamış çiçekler gibi düşündüm,
Yazılmamış bütün mektuplarımı...
Şarap rengi bir masada,
Bir kül tablası, körelmiş bir mum ışığı,
Ve gerçekleşmemiş hayâllerim vardı.
Camgöbeği dalgalara dalardı,
Üst üste, iç içe geçmiş insanlar gibi, çığlık atan martılar…
Hayâllerim uzardı…
Çakıl taşlarına çarpan denizin sesi,
Unuttuğum renklere bürünen kayalar,
Çürümüş yosun, deniz tuzu,
Ve toprak kokusu,
Ve içimdeki sıcağın buğusu,
Hasretimi taşıyan seneler kadar yorgundu.
Ağaçlar rüzgâr kadar durgundu,
Bahar vardı her yerde,
Ve saçlarındaki gelincik büyüsü,
Hayâllerimden hiç çıkmadı..

Çılgın bir maviye dönerdi gökyüzü.
Bahar açardı yüreğimde, bulutlar pamuk beyazıydı,
Aşklar dinmeyen sızıydı,
Kanayan gelinciklerde,
Ve uzun süren hasretlerde…
Bakışların derin ve soğuk olurdu,
Sessizlik, dudaklarındaki suskunluktu;
Çünkü bahar yüreklerde sevgiyi solurdu…
Nisanın her günü, hatıralarla doluydu,
Yıldızlar kayardı gökyüzünde.
Başlardı umutların düğünü,
Gerçekleşmeyen düşlerde,
Ve sürerdi içimizde, yaza kadar,
Her bahar gözlerindeki ve yüreğindeki gelincik büyüsü…