Gelincik Ayazı Şiiri - Muharrem Abut

Her şey canımı acıtıyor
Cama vuran yağmur ateş ediyor kalbimin ortasına
Güneş sanki beni yakmak için doğuyor
Gökyüzü sensizliğime bir çöl sanki
Şu ağaç niye duruyor ki orada
O yaprak niye sallanıyor
Ama şu kayaya imrendim
Nasıl da tepkisizce durabiliyor yamaçta
Ne güzel bir deli şu giden deli
Gamlanmak ne kadar uzak ona
Günde üç öğün yemek yiyor
Uykusu gelince yatağına yatıyor
Üstüne giydiği ve çıkardığı hiç önemli değil
Ama ben günde kaç paket sigara yediğimi bilmiyorum
Uykum gelince değil
Senin uykun gelince yatağıma yatıyorum
Yatağım dikenli bir tel
Dönüp durduğum geceler sabaha yakın son buluyor
Sonra oluyor işte sabah
Hadi oğlum diyorum
Bugün de kalk yataktan
Bak yeni bir gün başladı
Içimden bir ses söver gibi olsa da kalk diyen sese
Yine de kalkıyorum yeni gün yeni umuttur diyerek
Sonra her gün umutlarımı yiyorum
Her gün bulutlara kendi yağmurlarımı veriyorum
Bak şimdi yine bulutlar gözlerimden aldıklarını indiriyorlar yere
Ben yine o sokağın başındayım
Belki seksen belki doksan yaşındayım belki nefes alıyor belki aldığımı sanıyorum belki ağlıyor belki yoruldum ağlamıyorum
Belki de belki de seni çok iyi anlıyorum
Sevdiğim gibi sevilmediğimi bilip
Tanrıya yalvarıyorum,
Ya onu ver, ya canımı al diyerek
Sahi biliyor musun herkesten değil, sanki ondan da uzaklaştım sana yakın olayım diye.
Seni bana verir mi bilmiyorum ama
Böyle giderse canımı alır biliyorum,
Çünkü canımda can, damarımda kan kalmadı ki
Sensizliğin yarattığı girdaptan kurtulmaya çalışmaktan
Şimdi yine bir dağ başındayım
Yine seni ve sadece seni düşünmek işindeyim
Duyursam sesimi bir mutluluk peşindeyim
Olursa seninle bir geleceğin düşündeyim.
Olmazsa yarın yine baharlarımın kışındayım
Olmazsa yüz yaşındayım,
Olmazsa hışımdayım
Boğuluyorum gözyaşımdayım
Sensizim tek başımayım
Hayata uzak, ölüme yakın,
Sana uzak, kendime tuzaktayım.
Nefesim gelincik ayazı,
Kalbimin son atışlarındayım...