Gelincik Şiiri - Emine Koçgün

Bir sahil kasabası
öyle sessiz öylesine mahsun
sanki
fırtına kopmuş da
yerini sessizlik almış
insanlar suskun,kuşlar bile ötmüyor.
nedir bu?
anlam veremiyorum
bir veda havası durgunluğu
bakışlar tek yönde bitiyor
denize
kumsallardaki izlere
bende dalıyorum o yöne
kumsalda beyazlar içinde bir kadın
uzanmış sereserpe
kolları göğsünün üstüne kenetlenmiş
sevdiğini sarar gibi
öylece kalmış!
yaşlı balıkçının sesi çınlıyor
deniz aldığını verir
verir de eksik verir
garibin kimbilir ne derdi vardı.
göğsündeki eller açıldığında
avuçlarında
gelincik parçaları
ondana neleri alıp neleri vermişti
KİMBİLİR..........