Gelincik Şiiri - Zekeriyya Bican

GELİNCİK

Sen bir nazlı gelinciktin, papatya gözlüm,
Kolların gelincik yaprağı gibi nazenindi senin.
Öyle ince,öyle narindi ki bedenin...
Öyle değerliydin ki...
Bir hoyrat adam mıydı senin bedelin?
Suçlular; hepsi de, sen de...
Nikah memuru da suçlu, şahitler de öyle.
Kör müydü gözleri hepsinin söyle!
Görmediler mi seni, beyaz bir kelebek gibiydin,
Ya o beyaz gelinliği, bensiz nasıl giyindin?
Nasıl o güzelim adını yazdı yabancı eller,
Seni bir hoyrat adama, nasıl eş eylediler?
Nasıl o hoyrat adamla, aynı deftere kaydeylediler?
Kör müydü gözleri ki, bakarken görmediler.
Sen oralarda, yaban ellerde, yad gülü gelincik,
Sen oralarda tükettin kendini,
Bense, buralarda yitirdim emellerimi...
İnanamıyorum, gelinciği nasıl bir hoyrata verdiler?
Bir vicdan sahibi de yok muydu oralarda?
Bu iş hiç yakışmadı diye, neden söylemediler?
Gelincik, yoksa insanlık mı öldü?
Ya senin dilin nasıl ‘evet’ e döndü, gelincik?
Bir beyaz gelinlik mi döndürdü başını, dilini?
Hani evlenecektik, öyle değil mi?
Gelinlik tacına, ben takacaktım kırmızı karanfili,
Ah yaktın beni gelincik, papatya gözlüm,
Benzin döktün, içimdeki kor ateşine benzin döktün.
Bir nikah masasında, bir evet deyişinle,
Hayat ağacımı kökünden söktün...
Yinede kırgın değilim sana güzel gelincik,
Bir evcilik oynadın, hepsi o kadar...
Özleyeceğim seni ben, mahşere kadar...

Zekeriyya BİCAN