Gelincik Şiiri - Mehmet Can Karademir

Elimde bir çiçek Gül çiçek battımı cız eden dikenleri Kan kırmızı yaprakları rüzgarda tuttum onu Soluyordu,üzülüyordum bırakamazdım tekrar onu rüzgara Doya doya seyrettim dünya da en güzel bencilllik Bir kez koklamaya cesaret ettim onu tüm kapılarımı kırarak,yüreğime aktı Aynaya baktığımda,ruhama işlemişti Ben neydim ona,yağmur mu? bilemedim belki bir hiç Yine de ona yağmur olmaya çalıştım Rüzgar savurdu beni, arşın arşın uzaklara yalvardım rüzgara küçük bir su birikintisine attı beni Artık çamurda bi damlaydım içim kapkara olmuştu Özendim bezendim ama olmadı Bir gün isyan ettim yağmura Dayanamadı Dört bir yana kıyamet saldı diğer damlacıklarla nasıl oldu bu tufan bilinmez ama ben deniz oldum Aktıkça büyüdüm,içimdeki susuzlukla kanadım Süt annem büyüttü beni Dört bir yanımdaki tufanlar Kan,acı,öfkeyle karışıktı sütüm Koca deniz oldu mu şimdi dev bir okyanus Bunca su bile yetmezse susluğa daha ne diyim İlahlaş sevgili, ilahlaş Çoktan mabedim oldun Balıklarımı çoktan kıyı vurdum Küçük bir deniz kızı hariç O şimdi ilahlaşan destanımızı yaşıyor Sonsuz olasıkta bir okyanusta yanlız bir kalp Sence daha kaç yanardağ söndermeliyim Kan kırmızı bir okyanus Yazık Çok yazık...