Gelince Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Gelince
Zamanı zamanın,
Oturur kara taş üstüne,
Yazar kara kalem destanını.
Nasıl tattı acımasızlığı,
Buharlaştı,
Buharlaşan
Su misali can…
Canlar can katan
Kan
Nasıl kucak açtı
Kendinden uzaklaşan
Yaşam
Bırakın cı yerini
Ölüme
Kendi çaresizliğine
Çare
Diye
Gömdü
Kendi elleriyle, kendini
Yerin dibine
Yetmez
Di
Ki
Kimse,
Hak ne,
Haklı kim
Kim
Kimse
Herkes,
Kendi yörüngesi içinde
Döndü,
Dünyanın dönüşü ne
Ayak uydurma
Zor…
Görmese göz,
Bundan ötesi
Bilime
Bilim adamına
Sor
Söyler
Dilinin döndüğünce,
Ceplerinin şişkinliğice
Takılan takılar misali
Ekonomi…
Seyreder,
Kendi elinde
Kendi resmini.
Kimse,
Çare olamadı,
Olamazdı,
Garip,
Garipliğini
Anladı.
Kilometrelerce kaldırım taşı,
Kaldırın,
Kaldırın milletin sırtından bu yükü.
Varın gidin
Leş kargaları,
Yeter
Emeğe
Saldırmayın…