Düşüp de kalkamayışımıza,
Kırılan kol ve kanatlarımıza,
Akan masum kanlarımıza,
Gelin hep birlikte ağlayalım…
Dinmemiş gözyaşı ve kanımıza,
Karadağlar yüklenmiş omzumuza,
Hırsızlık, haksızlık canımıza,
Tak demişken ağlayalım…
Yol varken, öğrenemeyişimize,
Güneş varken, onu inkâr edişimize,
Aydınlık yollar terkedilmişken,
Terk edilişimize ağlayalım…
Sahtekârlık işlemiş iliğimize,
Bidat ve hurafeler dolmuş dinimize,
Din ve ahlâk bizden uzaklaşmışken,
Sapık olarak yaşayışımıza ağlayalım…
Ağlayalım, gözlerimiz yaşlı ya da yaşsız,
Düşündükçe halimizi, vücut kalıyor fersiz,
Belki o zaman; merhem bulduk deriz yaramıza,
Bulamadığımız merheme ağlayalım…
Düşmek zordur, kalkmak ise yeniden düşmektir,
Kısacık ömrümüzde, azıcık huzur bulabilmektir,
Gayemiz mutluluktan bir dem gülebilmektir,
Bir dem gülemediğimize ağlayalım…
Kafamızda zonklasın aşırı bedbahtlığımız,
Ah şu kelimeler, kelime oyunları;
Fırlayıp çıksın, kimliğimizden.
Kadrini bilemediğimiz hak ve adalete;
Gelin hep birlikte ağlayalım…
Ağlamanın merkezi kalp ve beyin,
Gözlerse bir vasıtadır, önünde aynanın.
Gözyaşları sel olmalı, değirmeni döndürmek için;
Döndüremediğimiz değirmene ağlayalım…
Niyet et; kalbini yönelt, takdir Allah’tan,
Diyerek duâ et; belki arınırsın günahlardan,
İşte koru dinini, bu zikzaklar içinde,
Koru ki, yorulsun gözlerin ağlamaktan…
Ağlamazsa, gözyaşların ve kibrin utansın;
Nihayetinde sen de insansın, o da;
İnsanları küçümsemek de niye,
İslam diyor ki, üstünlük ancak olur takvada.
3. 8. 1992
Konya
Kayıt Tarihi : 24.2.2009 16:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)