Gelibolu Şiiri - Osman Bahadir Odabas

Gözlerim kapandı göremiyorum
Bir bomba az önce patladı , duyamıyorum
Kulağımda bir inilti , canım insanların sesi
Geliboluda yatıyorlar , şehit olmuş göğe bakıyorlar

Karlı bir yol yürüyorum
Etrafımda meşe ağaçları
Bir ıslık gibi esiyor rüzgar
Bir döküm gibi yağıyor kar

Etraf sakin çıt çıkmıyor
Yüce bir sessizlik ölümü çağırıyor
Namluların ucunda
Beni birileri bekliyor

Biliyorum , menzile girdim mi
Ne bir daha kar yağacak
Ne rüzgar fırtınalar koparacak
Sadece ruhum bedenden ayrılacak

Menzile girdim mi daha dönemem
Ne gün batımını seyredebilir
Ne gün doğumunda uyanabilirim
Menzile girdim mi ölümü seçerim

Bir nağmert mermi vurursa sırtımdan
Daha Ahmet’imle hiç oynamam
Ne ufacık ellerini okşayabilir
Nede gözlerinden öpebilirim

Ahmed’imi bir dah göremicem
Gözlerinden öpemicem
Ama menzile girmezsen
Ahmed’imi canlı canlı gömücem

Girdim , bir kahpe kurşun geldi
Deldi miğferi
Bir avuç kan alnımdan döküldü
Çöktüm , elimi cebime attım
Ahmed’imin resmine son kez öpücük attım

Yıkıldım gözlerimi yumdum
Ben artık bir şehit oldum
Ahmed’imi yalnız koydum
Geliboluda bir ceset oldum …