Gelgit Şiiri - Emrah Kısmetli

Hislerimi şiirlerle tüketiyorum.
Eski bir evin penceresinden kendime bakıyorum.
Gençlerin fırça darbeleriyle rengarenk boyanmış yeşil duvar,
Bana bir şeyler söylüyor.

Issızlığın rengi mi bu renk cümbüşü,
Yoksa tarif edemediğim hatıralar mı...

Yavaşça geliyorum yanıma,
Ahşap kapı aralığından sızan karanlığı görüyorum,
korkuyorum...

Yine de bir cesaretle bakır tokmağı çeviriyorum.
Gıcırtıyla açılıyor...
İç gıcıklatan tüm duygularımı depreştirircesine...

İlk adımımı atıyorum içeri,
Mozaikli karo cevap veriyor pat diye,
Emin olamıyorum devam etmeye.

Gıcırdayan merdivenlerden çıkıyorum,
İçimdeki bütün tedirginlikle,
Her adımımda başka bir ah işitiyorum.

Artık kendime varıyorum...

Omzumdan usulca tutuyorum,
Dönüp kendime bakar mıyım acaba diye
Korkuyorum.

Bakmayınca içim rahatlıyor.
Atıyorum elimi samimiyetle, omzuma.

Beraber, durduğum yere bakıyoruz.
Ortası çıtalı ahşap pencerenin camından,
yansıyan görüntümü görüyorum.

Acaba daha önce gelmiş miydim diye düşünüyorum.
Hiç konuşmuyoruz.
Sonra ne zaman gittiğimi hatırlamaya çalışıyorum.

Bu gelgitlerin ne kadar süreceğini düşünmeye başlıyorum.
Camdaki yansımamıza bakıyorum,
Tam soracak oluyorum,
Sol elini kaldırıp sus yapıyor.
Korkuyorum...

Koşarak iniyorum hızla merdivenden,
Dışarı atıyorum kendimi can havliyle.
Sonra rahatlıyorum, arkama yavaşça dönüp Bakıyorum camdaki kendime.

Kimseyi göremiyorum,
Kapı açılıyor gıcırtıyla,
Arkamı dönüyorum korkuyla,
Ya bensem diye...