Gelemeyeceksin Şiiri - Bedri Kenan Karaal

Bu sana yazdığım son mektup...
Bunlar damla damla kanla,
damla damla gözyaşıyla,
yazılmış son satırlar olacak...
Seni bu sefer,
yüreğimin en derinine saklamayacağım,
çünkü bir yolunu bulup çıkıyorsun oradan,
ve sürekli hatırlatıyorsun kendini bana...
Şu an bile kendi kendimle savaş halindeyim,
ve o kadar yavaş yürüyor ki kalemim.
her adımında yüreğimi çiziyor...
Belki dünyadan yavaş, güneşten yavaş,
ömrüm bitecek bu mektup son bulmayacak gibi geliyor...
Ama unutmalıyım artık seni,
seni bana hatırlatan her şeyi...
Kurtarmalıyım kendimi bu esaretten,
yeni umutlara kürek çekmeliyim artık,
umut mahkumu zincirli bir forsa gibi,
açılmalıyım engin mavi denizlere,
açılmalıyım umut yelkenlimle...
Belki bu mektup çözecek yelkenlimin zincirini,
çözmeliyim onun bağını esaret limanından...
Gerekirse aşmalıyım zorlu dağları,
her adımda seni bırakmalıyım ardımda,
senden bir parça, senden bir anı...
Özgürlük orada dağlar ardında...
Yüreğimle gelemeyeceksin benimle bu sefer,
belki;
Yüreğimde benimle gelemeyecek,
senle kalacak ardımda...
Ama sen gelemeyeceksin,
ne yelkenlimle ne yüreğimle! ! !
Gelemeyeceksin...!