Gelemem... Şiiri - Nebi Kılıçkaya

ne günlerdi...!
kuşlar kuş gibi öterdi
çiçekler çiçek gibi kokardı
deniz
martılar
kelebekler...
doğa doğaldı
bülbül aynı
çimen yeşildi
tatlıydı bal
saf tı su
ekmek doyururdu,
gözlerin beni...
bahçenizde benimle kapanan gül,
sabah benimle açardı...
pencereden bir bakman,
bir gülmen,
bir el sallaman
bir abı hayat dı benim için...
............
nazlanırdın hep
ellerimi uzatsam,
yana düşerdi elin...
gözlerim erirken gözlerinde
seninki kayardı.
ben yanık türküler söylerken,
susardın.
saçlarını okşarken,
tusardın.
buluşacağımız saatleri
hep asardın...
sana gül vermedim diye kızma,
ömrümü verdim...
canımı feda ettim,
hayat sendin çünki.
ben eridim bittim,
sen yeşerdin bittin.
imkansız dağlardan kar getirdim,
erittin.
avuşlarımla taşıdığın suyu
kuruttun.
hep bakiyim,
yanındayım sanıp;
nazlanırdın...
şimdi...? !
kuşların ötüşünü duyamazsın
güllerin kokusunu...
ekmekmi doyurur sandın
su düğümlemnezmi boğazında
kurumazmı çimenler,
sararmazmı yapraklar...
şimdi...;
ben seni değil
sen beni bekle...
başucuma altın harflerle yazdır adımı.
demir parmaklıklar arasına al beni,
etrafıma güller,
etrafıma zambaklar dik
ne fayda...
............
hergün gelsende gelemem
gözlerine bakamam
saçlarını avuçlayamam
ellerini tutamam....
............
ağlama...
hiç ağlattımmı seni
sen beni unuturdun,
ben yine unutmadım.
seni tanıdığım günün
her senesinde,
çalacak kapın...
kutsal bir emanet bil sakla onları...
ne zaman kapın açılmazsa;
işte,
ben o zaman öleceğim...
..............
pişman olma,
üzülme,
kahrolma...
artık gelemem
gelemem...
nebi kılıçkaya