Geleceksin! ... Şiiri - Nafi Çelik

Buzullar eridi ateşimden, sen gelmedin....
Bir pınardın çöl ortasında, kıyamadım susuzluğumu gidermeğe, iç diyemedin. Güneş buluta saklandı, ay doğmadı utancından.... Böyle bir aşkın varlığıyla onurlandı evren. Arılar, yaptığı baldan vazgeçti, kuşlar tünediği daldan!
Sen gelmedin!
El açıp yalvardım; gök yere indi, Akdeniz sustu, gemiler karaya oturdu bir bir, alıp başlarını okyanuslara açıldı balıklar, yitirdiği oyuncaklarını buldu çocuklar, sen gelmedin! ....
Sen gelmedin, en mecbur kaldığımda bakışlarına...
Son tomurcuğu da kopardılar dalından, seveni sevenden, seni benden ayırdılar, alıp götürdüler bir bilinmeze...
Mil çektiler gözlerime, yüreğimi ateşinle dağladılar. Oturup ağladılar halime, sen gelmedin! ... Çucuksu gülüşlerini aldılar elimden, beni yalnız bıraktılar...
Çocuktum, çamurdan oyuncaklarımı yitirdim önce, sonra sevdama kara çaldılar, yüreğimi paraladılar sen ordasın diye, beni sana hasret koydular...
Sen gelmedin, çiçek çiçek işledim güzelliğini tuallere, dizelerime döktüm en acısını göz yaşlarımın. Şarkıların tümünü sarıya boyadım. Ve en olmazlarda sakladım kara sevdamı! ...
Yoruldum! ...
Yorgunum, geceleri sabaha bağlamaktan.... Tel tel çözülmüşlüğüm işte bundandır. Bir ömrün toz duman oluşu, ille de sana kaçışım, ya da yıllardır seni arayışım, bir türlü bulamayışım, bundandır...
Yüreğimdeki cam kesiği yaralar, tam elli yıldır kanıyor senin ardından.
Aradığım sensin, senin sevgin...
Bal rengi gözlerini özledim, sarı saçlarını özledim. Kokuna hasretliğim kara sevdaya dönüştü, doğruysa düşlerim, bir gün mutlaka geleceksin.
Geleceksin, biliyorum! ...
...Ve bu yaşta, sevdamı haykıracağım dünyaya!
Adınla yeneceğim tüm hüzünleri. Baharı getireceğim hiç yaşanmamışından.
Yeni bir tomurcuk heveslenecek güneşe, dal budak salacak aşkımızı kazıdığımız kiraz ağacı, kıskananlar olacak....
Biliyorum, sen geleceksin, dünyalar bizim olacak! ....