Sindiğinde yüreğimin ortasında bir kenara
Yalnızdın, kimseler yoktu, artık senden başka
Halini sen dahi anlayamadın, veremedin mana
Düşman olmuştun sanki, o sevdiğin hayata
Kimseler sormamıştı, kimseleri anımsamamıştın
Yalnızlığın ateşinde mutluydun, yanmıştın
Dostum dediklerin vardı, anladın ki yanılmıştın
Bıraktın bunun için ellerini, oysa hayata sarılmıştın
Bilmem neden içinde patlar volkanlar var
Sadece senin üzerine düşse alemdeki tüm kar
Söndüremez yüreğinin yangınını, o cehennem parçası
Üzüntünün kapısına değmeyesin, gelecek günler var.
Kayıt Tarihi : 8.2.2009 11:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!