Gelecek Biliyorum Şiiri - Ahmetnecat Ucur

Eski bir mabedin ayak izleriydi,
O anneydi.
Gözünden yaşlar akarak annesini özlüyordu.
Annesinin acılarıydı paylaştıkları.
Cama yaşlı gözlerini dayamış,
Yine bir hüzün vaktinin geldiğini anlamıştı…
Perdeleri ya gelirse diye tekrar tekrar aralamış ve gözü yollara dökülmüştü.
Çiğniyordu zaman tüm umutlarını,sevinçlerini.
Hak etmediği bir hayatın pençelerini yemekten bıkmış,
İsyanlarını kalbine akıtmış ve her seferinde yalnız ağlamıştı…
O anneydi.
Beklemekten yorulmuş bir bedenle geleceklerini zannettiği çocuklarını,
Fedakarlıklardan vazgeçmeden zamana inat bir halde…
Bekledi.
Sanki doğum sancıları geçiriyordu yaşlı bedeninde,
Yine unutulmuş yine yalnız.
Kendisinden vazgeçtiği anda tutunmuştu hayata;
Çocuğu hayat vermişken ona,şimdi hayatını alıyordu yavaş yavaş…
Yine kızamıyordu bu hasretine, yine soğuklarda bir göz odada ölümü bekliyordu.
Görmeliydi onu okşamalıydı saçlarını ve son birkez,
uyutmalıydı dizlerinde.
Ama gece gelmiş, her şey tekrar kararmış, düşünceleri bulanıklaşmış,
yinede affediyordu çocuğunu tüm acılarının içinde.
Kalbinin derinliklerinde bastırıyordu acısını
ve kalbi sıkışmıştı tekrar…
Gözleri ağlamaklı.
Gözündeki yaş yastığa süzülürken dileği;
Azrailin çocuğundan önce gelmemesiydi…