Geleceğim Sana Şiiri - Zuhal Gedik

İstanbul,
bir sonsuzluk gibi mehtaplı endamını
ızdıraplarımın üstüne bırakan sensin..

Gök kubbenin mavi salkımlı rayihasından
suyunun firuze saçlı burçlarına kayan,
şiirlerle gözlerini nakışlayan,
kurumuş yosunların canhıraş çığlıklarından
çizgi çizgi kıvrılıp,
ilmek ilmek dokunan,
gül yağında boğulmuş sularında
sana sevdalı bir nazarla kanatlanan,
incili kaftanla bezenmiş
martıların varmış senin..

İstanbul,
körpe bir karanfil gibi yazgıma düşen,
zülfünde beyaz sümbül bağlarını büyüten sensin..

Mor sislerin haşmetiyle rüzgarlanan,
yıkık rıhtımların boşluğunu
alımlı haşmetiyle dolduran,
sokaklarının pervasız karanlığını
kıyılarının nazsız yalnızlığını
ağırlığında ince bir ağıtla yakan,
denizlerin düşlerinde
martılarla beraber sayıklanan,
gökteki kırlangıçlar gibi
suyun kollarında gümrahlanan,
güzelliğine vurgun gemilerin varmış senin..

Ey saçlarına güller konduran dilber..
Ey yüreğinde bulutlar büyüten yiğit..
Gözlerimin ardında büyüttüğüm sensin..

Parmaklıkları çiçekli karanfil dalından,
perdeleri billur yasemin dudağından,
ardında denizli nice hülyalara dalınan,
bir çift gözle taşlı yollara uzanan,
yağdıkça yağmur, odalarında gül açan,
cumbalı evlerin varmış senin..

İstanbul,
yedi tepesinde yedi ayrı düş gördüğüm,
yedi düşümü yedi kere ruhumda çözdüğüm sensin...

Onbir ayın, mehtabı kıskandıran sultanlığında
yaralı kumruların kanatlarını umutla saran,
akşamın göğsünde şanlı okuyuşlarla
mesken tutan,
kalplerin uçurum kenarlarında
güneşli aşiyanlar kurduran,
burgu burgu ışığa açılan
tül tül rüzgarlara dökülen
sabra mühürlenmiş bir kıyamda duran,
duaların ince zülüflerini dalgalandıran,
servi boylu minarelerin başına taç olan,
pırıl prıl ışıyan mahyaların varmış senin..

İstanbul,
öksüz bir yüreğin sahibi olup
bağrının sıcaklığına sokulduğum,
yosun renkli gözlerinde ısındığım sensin...

Geceleri düş düş yorulmadan dolanan,
aynalarım masum yalnızlığında çoğalan,
çoğaldıkça isinden yıkanan,
denizinin ıslaklığında soluklanıp
uykuların yamacında şahlanan,
güneş misali, geceleri aydınlatan
kandillerin varmış senin..

İstanbul,
adıyla yüreğimi titreten,
içimin saklı odalarına kokusu sinen sensin..

Göğüs kafesindeki kalbi arındıran,
gönülde filizlenen ömrü uzatan,
yeşil gölgesiyle yapraklarının
mahzun bakışları ıslatan,
bir bahar muştusu olup
ruhların derin dehlizlerini
güvercin kanatları ile okşayan,
salkım salkım çiçekli sabahlara tutunan,
nağmelerinde serin rüzgarlarla sulanan
ezanların varmış senin..

İstanbul,
baharsız kışlarıma ılık bir rüzgar,
kırık yıldızlarıma gök olan sensin..

Gül adıyla nura
yaprak yaprak saçılan,
zerrelerinin kıvrımında
yedi iklim boyunca salavatlar çınlayan,
yüreklerin paslı kapılarını
ışk ışık tespihlerle parlatan,
göğün sayebanında gamze gamze uyanan
yaldızlı şadırvanlarından
zemzem suyunu damlatan,
mihrabında peygamberden müjdeli
gönle tekbir aldıran,
minberinde fethine şükre durduran,
hayrete şayan heybetinde
baharları aratmayan camilerin varmış senin..

İstanbul,
kaderimde yüzünün yankısını bulduğum,
eteklerinden görülmemiş rüyaları derdiğim sensin..

Denizlerin gecelerden dağılan şavkından,
yağmurların toprak kokan saçlarından,
batan güneşin yadigarı
alımlı kızıllığından,
sularının ay vurmuş pembesinden,
gül hecesiyle harf harf sayıklanan,
susup, yutup kelimelerini
dokununca ağlayan
efkarlı güzlerin varmış senin.

İstanbul,
topraklarında sevmeyi sevdiğim,
ayrılığın sızısını uzağında bildiğim sensin..

Göğüne baktıkça gözleri beyazlanan,
sedeften kalemiyle adını şanlandıran,
hokkasını tuzlu suyunla dolduran,
gözlerinin uzağında nefes alamayan,
senden başkasına yar olamayan,
sevdanla yorgun
şairlerin varmış senin.

İstanbul,
bir gün geleceğim sana..
dokunacağım mahzun ruhuna
sitemkâr gözlerinde yaşlanan…
Ağlayacağım dizlerinde hayran hayran
goncalar güle durduğu zaman
gökte ay hilal olduğuz aman
geleceğim sana…