Geldin Şiiri - Serap Mutlu

geldin…
en dar yerinde karanlığın...
iklimi değişti gecenin...
uzak bir ezgiydi sabahlar...
gözlerin uzak sabahların örtüsüydü
uyanırken toprak...
gözlerin uzak sevdaların düşü…
gözlerin sessizliğin gülüşü...

sevmeyi öğrenmeden dokunmayı öğrendin...
yürümeyi bilmeyen bir çocuğun koşar adımları gibi
eksik, ürkek akıyordu ellerin ellerime...
ellerin ellerime çoğalıyordu
sıcaklığını duyuyordum...
içimde bir yalnızlık ölüyordu...
sevgiye soğuyordu ellerim...
derinlerime bir korku siniyordu...
bir korku sancıma doğuyordu,
bir korku aklıma ürüyordu...

oysa dokunuşunda ağlamak isterdim...
hissetmek isterdim parmaklarının ucundaki sancıda,
yüreğine hapsedemediğin,
söz dinletemediğin sevgini...
hissetmek ve göz yaşlarıma eklemek isterdim....

geldin…
en tarafsız yerinde yalnızlığın...
bir gölge akıyordu geceye...
sesin yerleşiyordu kuytularıma, soluğun, kokun...
ilmek ilmek çoğalırken,
yolunu çizerken karanlığa,
ayaklarım çırılçıplak,
ellerim telaşa vermiş ateşi...
gözlerim hazırlığında uğurlamanın,
yüreğim yalnızlığın suskunu...

geldin…
en yorgun korkularında sevdanın...
yitik ateşler yanıyordu dağlarda....
kır çiçeklerine ölgün sisler sarıyordu şehri...
kısır bir çığlık yayılıyordu...
zaman acıya gebe...
zaman susuyordu...

geldin…
gidişinden korkutarak düşlerimi...
oysa ben seni nasıl sınırsızca...
oysa ben seni nasıl umarsızca...
oysa ben seni nasıl korkusuzca sevmek isterdim...
sevmek ve biriktirmek yalnızlığıma....