Geldin Şiiri - Zaman Tüneli 2

Bir zamanlar,
göğsüme oturmuş bir taşla uyurdum geceleri.
Nefes almak değil,
sadece hayatta kalmaktı gayem.
Yorulmuştum.
Kendimden, insanlardan,
ve en çok da sabretmekten…

Kimsem yoktu.
Ne bir omuz,
ne “anlıyorum” diyen bir göz.
Yalnızlığım, sokak lambaları gibi sabaha kadar yanar
ama kimse fark etmezdi ışığımı.
Ben…
gözyaşını içe akıtmayı öğrenmiş kadınlardanım.

Hayat bana hiç merhamet etmedi.
Kapılar yüzüme çarptı,
eller sırtıma değil, yüreğime vurdu.
Ve ben sustum hep…
Çünkü biliyordum:
“Güçlü kadın” ağlamazdı.

Zor zamanlarımda yoktu kimse.
Ne bir dost,
ne yarım bir dua...
Sadece kendimi sarardım geceleri.
Saracak başka kimsem yoktu.

Sonra bir gün,
hiç beklemediğim bir anda
gözlerime değdin.
Ne zaman nasıl geldin bilmiyorum,
ama geldin...
Ve içimde yıllardır uyuyan o küçük kıza
ilk defa "korkma" dedin.

Gülüşünle duvarlarım çatladı,
konuşmalarınla geçmişime toprak attım.
Ve ilk defa bir omuz,
ağlayabileceğim bir yer gibi geldi bana.
Korktum...
Çünkü alışkın değildim tutulmaya.

Sen,
ellerim üşürken tutan tek eldin.
İnandığım her şey yıkılmıştı,
ama sen
yıkıntılar arasında çiçek gibi büyüdün içimde.

Ben sana bir kadın gibi değil,
kurtuluş gibi tutundum.
Sen bana sevgili olmadın sadece,
yaşamayı hatırlatan bir neden oldun.

Sen gelince,
yok saydığım her şey anlam buldu yeniden.
Gülmek…
unutmuştum nasıl olduğunu.
Şimdi gülüyorum,
ama gözyaşlarımla değil.

Biliyor musun,
bana hiçbir erkek "sen güçlüsün" demedi,
ama sen bana "yorulma, buradayım" dedin.
İşte o an,
ilk defa güçsüz olmayı istedim.
Çünkü güvende hissettim kendimi.

Sen gelince
dünya değişmedi belki,
ama benim içimde
yeni bir dünya kuruldu.
Karanlık tavanlara değil,
göğe bakarak dua etmeyi öğrendim.

Ve şimdi…
ben yeniden doğmuş gibiyim.
Ama bu kez kimsesiz değil,
senli bir hayatta.

Bil ki,
bir kadın en çok
"ben varım" diyen adamda bulur
kendi yok oluşlarının ilacını.

Ve sen...
Benim en sessiz çığlığıma
verilmiş cevapsın.
Geç geldin belki,
ama tam zamanında… geldin.

30.07.2025
ZAMAN TÜNELI