Geldim Kendime Şiiri - Cihan Kaya

Acıdım acıya, astım sırtıma
Hiç durmadan durdum, geldim kendime…
Sırt, sırt çevirince küstüm sırtıma
Hep kendimi kırdım, geldim kendime…

Ümit kesilince, dert kurban oldu
Hemen kanı bitti, aşk yalan oldu
Al kara olunca yol viran oldu
Karı akla serdim, geldim kendime…

Korkudan ölüyor, ölüm korkuyor
Can alan meleğin zulüm kokuyor
Yaş gözden düşünce, hançer sokuyor
Ruha pusu kurdum, geldim kendime…

Bin dere su verdi, kanmamız gerek
Aşka su katıldı, inanmaz yürek
Su yolunca taşı, takip et direk
Közü suya sardım, geldim kendime…

Gece dilek tuttum, gerçek saymadı
Baktım gök yüzüne, yıldız kaymadı
Kör talih takıldı, candan caymadı
Şerri, hayra yordum, geldim kendime…

Saçma divan durdu, taktı tabanca
Dert derin basınca geçirdi kanca
Yeminle kötüden kaçarsın anca
Huzura söz verdim, geldim kendime…

Değer ver değene, silmesin değer
Sevgi kayda değer olursa eğer.
Kayıt ederi yok boşaymış meğer
Hiç ileri sürdüm, geldim kendime…

Cihan ümidini, verdi satıra
Derdini katlayıp koydu katıra
Maziyi fırlatıp, kırdım hatıra
Ben murada erdim, geldim kendime…