Gelde Bağlanma Şiiri - İsmail Hakkı Naganlu

Gelde bağlanma öyle körü körüne.
Yaradana Şükret hayıflanma güne.
Elmaslar Pırlantalar döşemiş
Sırmalarla bağlayıvermiş ömrüne.
Gelde bağlanma öyle körü körüne.
Etindir canındır kanındır.
Kendine bağlanmamaya benzemez.
Yeri gelir ölürsün,
yeri gelir ölemezsin onun için.
Öyle bir bağlanırsın ki!
Tarif edemezsin, anlatamazsın.
Kendinden vaz geçersin Ondan asla.
Beylik laf eden çok olur.
Bağlanmayacaksın derler körü körüne.
Gelde bağlanma.
Bilirsin bağlananları görürsün.
Büyüyüpte senden utanmalarından utanırsın.
Severler hemde çok severler birilerini.
Bu sen olmazsın kesinlikle.
Değişiverirler bir kalemde başka sevgilere seni.
Dünyaları verirsin az görürler.
Sana bir iğne verirler bin iğnelemeyle.
Hem öyle sahiplenmemek yapamazsın.
Bilirsin bağlayan hiç bir şey yoktur seni.
Öyle bırakıpta gidemezsin.
Tarafın koşulsuz onlardır.
Dünyanın en büyük suçunu işleseler.
Kabullenmezsin çocuk’dur yapmış işte,
deyiverirsin yangınlarının içinden.
kandırırlarken kendilerini
hayır diyemezsin.
Ama diye düğümlenir boğazın.
Göz yaşlarını dışarıya çıkaramazsında,
kurutursun bağrının harında.
Güneş senin değil onundur Güneşi.
Ay Yıldız senin değildir Onun ayıdır.
Senin olan bir tek sevgindir.
Şaşırırsın bazen taksim ederken.
Birine Güneş dersin. Diğerine Yıldız dersin.
Bazende Özgür dersin.
Elinden kesinlikle kayıp gidiverirler.
Gelirler bazen ama muhakkak tasalarıyla.
hep yaşarsın bu tasaya ilişik olarak.
Gelde bağlanma öyle körü körüne.
Yaradana Şükret hayıflanma güne.
Elmaslar Pırlantalar döşemiş
Sırmalarla bağlayıvermiş ömrüne.