Gel yeter ki. Şiiri - Kenan Kervan

Bahar gelmiş buralara,iğde ağaçları çiçekler açmış.
Oysa benim dallarımda bir tomurcuk bile yok.
Güneşim yok,suyum yok.
Köklerime can veren toprağım yok.
Sarmaşıklar sarmış baştan sona gövdemi.
Çürümüş bedenime hayat vermek için gel.
Gel yeter ki canımın can suyu.
Yeter ki gel.

Yakab’a Yusuf’un geldiği gibi,
Yusuf’a Züleyha’nın geldiği gibi gel.
Seninle kanat açtım aşkın sonsuzluğuna.
Kanatlarım kırılmadan gel.
Işığın yok, çiçeklerim soluyor gönül bahçemde.
Hüzün çiçekleri açmadan gel.
Gel yeter ki yüreğimin yangını.
Yeter ki gel.

Senli rüyalarım artık seni tek gördüğüm yer.
Rüyalarım kabusa dönmeden gel.
Ya kalmaya gel yanımda,
Ya da yanına beni de almaya gel.
Siyah bulutlar sardı semalarını şehrimin.
Yağmurlar gözlerime düşmeden gel.
Gel yeter ki kalbimin sızısı.
Yeter ki gel.

Gözlerimin içine gir gizlice,hep seni göreyim.
Aydınlansın bakışlarım karanlıklarda.
Gel de sesini doldur kulaklarıma.
Gülüşünle doyur fakir ruhumu.
Rüzgarlarla gel gittiğin diyarlardan.
Serinliğinle sev kurumuş tenimi.
Ateşlerde yanıp kül olmadan gel.
Gel yeter ki sen olduğum.
Yeter ki gel.

Sana sesleniyor içimdeki isyankar fırtınalar.
Uzaklardan sesimi duy da gel.
Sabahın sessizliğinde gel,yada gecenin karanlığında.
Uykularımı böl,rüyamın en tatlı anında gel.
Gel de ruhumu sarsın aşkın kokusu.
Sarhoşluğunda başımı döndürsün sesin.
Gel yeter ki aşkın şarabı.
Yeter ki gel.