Gel Vicdansız Şiiri - Muhammet Çal

GEL VİCDANSIZ

Gün ağarır akşam olur, karanlık sarar etrafımı,
Yapayalnız, sana hasret kalırım bir köşede, hayallerinle,
Bir gün, gün doğar diye umutla beklerim, ellerim havada,
Dualar ederim yüce rabbime sana kavuşmak için, fakat nafile,
Bir türlü gün doğup olmuyor sabah, saplanmışım karanlığın bağrına,
Kaderime razı olmaktan başka yok çare, dalıp giderken gecenin karanlığına,
Sessiz ve sensiz, her anım azap ve ıstırap dolu.
Umut dur ya garibin ekmeği aşı, benim yaşam kaynağımda umut,
Sıcak bir dost eli sarar, saf ve tertemiz duygularla, ulaşırız bir gün bizde aydınlığa,
Beklerim yapa yalnız tek başıma, koskoca şehrin sessiz sokaklarında,
Bir gün güneş doğacak diye, aydınlığa ulaşmak için çaresizce ellerim havada,
Gök kubbe mekânım, yıldızlar yol arkadaşım, yalnızlar oldu en samimi ahbabım.
Olmayan sabahı beklemek ne kadar olanaksız ise,
Sana kavuşmak da bir o kadar imkânsızdır.
Bilir ya gönül sonu ayrılık, hasret, keder, dert ve yalnızlık,
Ama laf dinler mi bir çare, sana olan sevgisinden yanar bu gönül,
Ne yediğinden, ne içtiğinden ve nede yaşamın lezzetinden anlamaz sensiz bir tat,
Nede sensiz aldığı nefesten anlamaz bir mana, yoktur sensiz gönlümün neşesi.
Bir gün beni anlayıp dertlerime ortak olacaksın diye beklerim,
Hala gözlerim yollarda çaresizce bekleşir.
Bir idam mahkûmunun son isteği gibi kabul edilecek,
Son arzu ve son dilek olarak dilerim Tanrıdan,
Sende insafa gel artık, duy sesimi ve sana olan bu sevgimi,
Anlayıp da değerini gel insafsız.
Unutma ki dünya fani, yaşıyorken şu âlemde,
Sana mahkûm olmuş bu bedeni sar vicdansız, - Aldığımız son nefesse benim ile al vefasız,
Ölüyorum senden ayrı gel dermanım ol kitapsız.

M.ÇAL