Gel Sevgiliye Şiiri - İsmail Amedi

GEL SEVGİLİYE

Seni sevdim sevgili
Sevdim sevgi seli ile
Sükûta demirledim dili
Gel bana seher yeli ile
Gözüme çekilmiş aşkının mili
Uzayan firağın kızgın eli ile
Gel bana gel ey sevgili
Baharda doğan sabahın incisi ile
Nisanda yağan yağmurun tanesi ile

Otuza oturmuş yaş gemisi
Kalbinden yara almış
İnmiş yelkeni su almış güvertesin
Ey sevgili gözler sana odaklanmış
Gece mavi göz ve dalga sesi
Birbirine fena halde karışmış
Kalmadı ne gülün ne bülbülün neşesi
Kar yağmış güle bülbülü kafes almış

Beyaz güller kelebekler yağıyor gökten
Gelinler bu kardan giymiş gelinliği
Ya gel kopar bu gelinciği gökten
Ya getir yüzeceğim derinliği
Üşüyorum be gerçekle sevişmekten
Kaybetmek üzereyim kimliği
Yoruldum hayallerle güreşmekten
Gel sevgili getir bana esenliği

Düşmüşüm didarının narına
Alev, alev vuruyorsun gözüme
De ha bugün ha sonra Yar’ına
De ki uyku girsin gözüme
Katlanmak zor Nemrudi ateşin biarına
Serinlik ve selamet yağdır üzüme
Uzat elini bu biçarın barına
Bırakma ey sevgili onu düşürme

Asırların bedeni dili kurudu
Karıştı her şey toprağa toprak diye
Canla başla okuduğun varlığını korudu
Uzaklaştı her şey sen bıraktıkça geriye
Ey ateş sen hep dağıttın barudu
Koca bir miras bıraktın geriye
Asırlarca diller senin gibi okudu
Ey sevgili sana ulaşsın diye

Gel gör ki dilimde binlerce ah
Dikildim meydanın orta yerine
Talan edildi elinle kurduğum dergâh
Ok saplandı yayın gözlerine