Gel Sen Şiiri - Adem Öztürk

Bu acı, bu keder, bu hüzün
Sen değil bunlar,bana ait değil
Varlığının ispatı tel örgüsündeyse kafesimin
Bu yürek,bu sancı, cana yakın değil
Gözüm mezarı oldu gözlerinin
Çorak,susuz,mavisinden uzak mutlu değil
Dudaklarım bıçağında ecelin
Boynu bükülmüş,rengi solmuş
Parça parça olmuş suzuzluğunda
Dilim dönmez oldu içten içe kanarken yokluğun
Bu sessizlik çıldırtır beni
Kafamda kelimeler çığlık çığlık
Biraz daha ölüm,biraz daha sus
Ve sen sen değil,bir yabancı sanki
Bir bana görünürsün,bir bende yokolur
Bir yeşil olursun,bir solar durursun
Bir sana kızarım,bir yoluna kurban
Ve ben, ben değilim artık katiliyim neyin varsa
Kelimeler dökülür üzerime
Silahlar patlar ansızın
Uykun haram bana
Kanımın akışı rahatsız, yoksun artık
Bu yastık,bu yatak,bu örtü diye sardığım karanlık
Bu sabahı ağlayan kızıllık,bu sen,bu ben...
Kıyametim ol gel desem
...
Gelsen