Gel öpüşelim Şiiri - Azmen Kebir

Bir Sonbahar akşaminin romantizmi
Bir dolunayın denize yansıttıgı ışık gibi
Aydınlatır kabimin ıssız dibini
Birde sen olsan bu akşam
Beraber duysak
Yürürken yapraklarin hışıltısını
Kulagimizla degil
kalbimizle dinlsek birbirimizi
Mütemadiyen esen
Rüzgara karışmiş
Aşiklarin sesi gibi
Aldırmasak yağan yağmura
Görmesek şakaklardan akan suları
Islanmaktan korkup
Etrafta koşuşturan  insanlari
Sadece sımsıkı kenetlenmiş
Ellerimiz kuru
Kalbimiz bile ıslakken
Gel öpüşelim
Hazır sırılsıklamken
Dudaklarimız soğumuşken

Gel aldırma artık koşuşturanlara
Kalpleri paslı
Sevişip duranlara
Duman yükseliyor bak
Saçlarımızdan
ikimizde sulanmış kızgın köz gibi
Ama kalplerimiz ıslandıkça bu aşkla
Dahada kızgınlaşıyor
Yakmadan kalplerimiz bizi
kalbimiz bile ıslakken
Gel öpüşelim
Hazır sırılsıklamken
Dudaklarımız soğumuşken

Gel uyumuyalim bu akşam
Gün doğumunu izlemeden
Yagmurunu sirkeleyen kuşlar kurumadan
Balıkçılar uyanmadan
Tüm gece öpüşelim
Bıkmadan usanmadan
Doyumsuz bir zevk için değil
Kavuşamayan öpüşemeyen
Tüm aşıklar için
Kalbimiz bile ıslakken
Gel öpüşelim
Hazır sırılsıklamken
Dudaklarimiz soğumuşken
              Kalbimiz henüz sıcakken