Gel Öl Diyordu Şiiri - Sezai Efiloğlu 2

Daha dün bir çocuk gördüm babasız
Babam öldü derken gözleri doldu
Aç susuz sefâlet içinde halsiz
Bitsin bu savaşlar artık diyordu.

Adın ne küçüğüm dedim bakındı
Adımı unuttum bilmem diyordu
Kurşun seslerinden başın sakındı
Alıştım bunlara artık diyordu.

Abi neden çocukları yetim bırakıp
Anamı babamı süngüye takıp
Evimi barkımı ne diye yakıp
Bunlar bizden neler ister diyordu.

Anneme ablama tecâvuz edip
Babamı âbimi kurşuna dizip
Evimi barkımı tanklarla ezip
Bunlar insan değil inan diyordu.

Bir parçacık ekmek bulursam yerim
Neyime bilmem de şükür ederim
Bu da benim mâkus kaderim derim
Her şeyi görenim Allâh diyordu.

Âbi sizin orda savaşlar var mı?
Ayak basılmamış çiçekler var mı?
Gözünden kan akan çocuklar var mı?
Götürsen de gitmem gitmem diyordu.

Burası benimdir Azîz vatanım
Belki benden bir su ister yatanım
Allâhtır yardımcım bir tek tutanım
Vatana ihânet etmem diyordu..

Dedim çok küçüksün ölür gidersin
Dedi şehîd olmak kötü mü dersin
Korkmam düşmanlardan top yekûn gelsin
Çoluk çocuk demeden vur diyordu.

Oyy benim yüreği kınalı yavrum
Yalınayak eli yaralı yavrum
Seni vuran insan nereli yavrum
Abi şerefsiz bir düşmân diyordu.

Haydi gel gidelim biz bu diyardan
Birlikte berâber yalan dünyâdan
Efilim gördüğün sahte rüyâdan
Gerçekler burada gel ÖL diyordu.