Gel nerdeysen çık ta gel!

Yoksun artık
Gecelerin hüzün ikliminde
Yalnızlığımın şevkiyle dağın ıssızlığını yaşıyorum

Ve senin gelmeni
Hiç ummadan kararsam da
Ben artık ölümle iç içe çaresizliğimle yaşıyorum

Yalnız
Senin ellerinde huzur bulmuştum
Bir de şu dağların dirliğinden medet ummuştum

Buğulu
Gözlerinden boşalan yaşlar
Gönlümün pınarı oldu ve nedametler unutulmuştu

Ve senin
Sabır ile yutkunman
Artık azığım oldu, ibreti hakikat melalimi buldu

Ne çare ki
Yüreğim seninle çok serin
Kalbim senin dirliğinde ancak olacaktır emin

Tütüyor
Gözlerimden hasretin senin
Buram buram kokuyor yokluğun billahi yemin

Ne
Kuru azığım ve ne de çalmayan kavalım
Böyle bir hicranla nasıl kalem tutsun ki ellerim

Gel
Ne olursun çık ta gel
Gayri nutkum duracak benim hassaten bil isterim

Ben şimdi
Sensizlikte ayazların derdiyim
Fevkalade sefilin, bir hazan içinde nefeslenmekteyim