Gel’me Şiiri - Sait Hilmi Bulut

Kaldırıma gelsene sevgili.
Hangi kaldırım deme sakın.
Ben burda heba ettim ya kendimi.
Dakika dakika seni beklediğim,
Damla damla seni ağladığım,
Tane tane seni anlattığım taşlarına,
Buram buram seni koktuğum bu kaldırım.
Gelsene be sevgili.

Kaldırıma gelsene sevgili.
İki çift laf ederiz belki.
Ya da boşver konuşmayalım
Bozmayalım o anın güzelliğini
Gözlerini severim doya doya.
Ama anlaşalım rüzgarın estiği yöne ben geçerim
Kokun gelir çünkü bana.
Hayır hayır! Dokunmak yok.
Asla dokunamam ki ben sana.
Alıştım ben hayallerimde okşamaya seni.
Sadece gözlerini sevebilirim,
Gözümü kapattığımda öperim seni.
Konuşmayalım ey sevgili...
Konuşursak unuturum kahkahanın sesini.

İyisi mi sen kaldırıma gelme sevgili.
Gelsen ne değişecek sanki.
Sevecek misin ki beni.
Verdiğin onca sözden tutacak mısın birini.
Yoksa yine zorla mı ağlatacaksın gözlerini.
Sen... sen gelme be sevgili.
Hem gelirsen unuturum ben bendeki seni
Allah korusun belki de sevemem artık seni.
Şimdi kapat odanın ışığını.
Ben yine seni bekleyeceğim bu kahrolası kaldırımda
Ama sen gelme olur mu?
Gelme.
Sevgili...