Gel, Kaçma! Şiiri - Seçil Karagöz

İnsanı insandan uzaklaştıran
Çeşitli nedenler sayabiliriz;
İlle de haddini bilmemek var ya,
Listenin başına yazabiliriz...

‘Hiç verme, hep iste! ’ özelliğin bu;
Sanma ki hâl böyle sürer bir ömür;
Adına ‘arsızlık, yüzsüzlük’ derler,
Aldırma, devam et, iştahla sömür...

Dürüst geçinirsin, ‘İçtenim! ’ dersin,
Verdiğin sözleri bir anda yersin;
Aslında kendine de güvenmezsin,
Yalan yüceltmez ki, böyle bilesin...

Hoşgörü ve saygı karşılıklıdır,
Yoksa, çelişkiler çözümlenemez;
Sunmayıp umarsan, yanlış yaparsın
Sonra ilişkiler dengelenemez...

Uzlaşma, paylaşma mutlak elzemdir,
Senin de gayretin olmalı biraz;
Fedakâr, diğerkâm olmak haslettir,
Arayış kaldırmaz tereddüt ve naz...

Hainlik, nankörlük hiç affedilmez,
Vefasız olanla yârenlik olmaz;
Özenti, imrenti mutluluk vermez,
Sonradan görmüşle ortak olunmaz...

Bencillik, kıskançlık yürek ısıtmaz,
Çıkarcı olanla yola çıkılmaz;
Bedbinlik, zafiyet dimağ ışıtmaz,
İnançsız insandan hayır umulmaz...

Ruhu güzel olan güzellik verir,
Biraz gülümseme özellik verir;
Aslını yitiren haramzadedir,
Faslını bitirme, ölçeğin erir...

Gel, sen de bizimle şarkılar söyle,
Şu ölümlü dünya herkese yeter;
Kendinle barışık ol ve somurtma,
Özü güçlülerden kaçar gam, keder...