Gel İnat Etme Ey İnsanoğlu

Yaprak ağaca çok güveniyordu
Kendisini ağacın dalı
Hiç bırakmayacak sanıyordu
Bu güven sonbahar gelene kadar sürdü

Neyine güveniyor insanoğlu
Nefesini bile ağaçlar ödünç verdi

Bir yaprak kadardır ömrün
Ateş olsan
Yakabileceğin yer kadardır cürümün

Dünya ağaç gibi köktür kalır
İnsan ağaca tutunmuş yaprak gibidir
Bir mevsim benzeri ecel de gelir insanı alır

Gel inat etme ey insanoğlu
Kimse beni dalımdan koparmaz diye
Düşünme!
Unutma koparılmayan her meyve
Firavun benzeri bir tağut gibi dalında çürür
Vakti gelen arkasına bakamadan yürür

Önder KARAÇAY