Gel Gör Dünya Şiiri - Zeki Günay

İnsanların şerrinden, kaçtım uzağa,
İttiler beni, her bir tuzağa.
Aldım başımı, çıktım şu dağa,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

Kelepçe takıp kola, sürdüler beni,
Ulu ortalıkta, vurdular beni.
Düşündüm her gün, her gece seni,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

Sahip çıktıklarım, ihanet etti,
Dost bildiklerim, defolup gitti.
Canım çok sevdiğim, çukura itti,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

Doğru düzgün insan, çıkmaz karşıma,
İftiracı topuzu, vurdu başıma.
Kimse aldırmadı, şu gencecik yaşıma,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

Bir sevdiğim vardı, yalancı çıktı,
Şu atan kalbim, yoruldu bıktı.
Kimseye diyecek, bir sözüm yoktu,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

Canım dediklerim, canımı istediler,
Durmadan zalimlik, hainlik beslediler.
Elimi kolumu vücudumu kestiler,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

Yoruldum artık, insanların elinden,
Kalbim yanıyor, inceliyor derinden.
Rüzgar bile esmiyor, artık serinden,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

Yaralı kuş misali, kanadımı kırdılar,
Daha yetmemiş gibi, sırtımdan vurdular.
Umudumu, hayalimi, her şeyimi aldılar,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

Ey dünya, seni bana dar ettiler,
Hayatımı yaşantımı, mahvettiler.
Karanlık bir hayata, beni ittiler,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

Şair Zeki'ye şiiri, güya yasak ettiler,
Hainler, caniler, defolup gittiler.
Ekiciler ekinini, ekip biçtiler,
Gel gör dünya, ne haldeyim ben.

OZAN ŞAİR: ZEKİ GÜNAY