Gel Gitme Şiiri - Halil Yılmaz Hıtmiye

Bir cennet kurmuştum
Bostan dolabı düşlerimle
Kahramanları hayel mahsulü
Dağları delen
Suyu getiren Ferhat ben
İki göz
İki çeşme ağlayan Şirin sen
Yemyeşil, her yer çimen
Gökler yaprak denizi
Şakıyan kuşlar bulut bulut
Güneşin
Nazlanan altın sarısı saçları
Yüreğimize
Düşlerimize sığmayan Kafdağları
Görenleri gözleriyle okşayan
Fesleğenler
Alev kırmızısı laleler
Nakış nakış, renk cümbüşü
Mor sümbüllü baharları dört mevsim
Narin
Nazende akasya dalları
Billurdan çağlayan nehirleri
Çuha çiçekleri
Özlemlerini çeker
Eririm şimdi
Bilemezsin
Anlayamazsın
Canımdan can
Ömrümden ömür kopar
Her usuma düşende sen
Gel gitme
Muhannete muhtaç etme, demeye
Bet
Titrek sesimle yediremem kendime
Ölüm sessizliğine gömülür sessizliklerim
Lacivert renkli
Kız saçlı
Bulutlar sarmalındayım
Çırpınırım, kurtaramam kendimi
Uzadıkça uzar
Yılan yılan kıvrılırsın içimde
Sen gidersen susuzluktan
Can çekişen derelere dönerim
Tırpan kuşanmış Azraildi
Reyhani gözlerin
Halden anlamaz iki zalim
Gök bir ekin gibi
Biçti beni