Gel Gitlerinin Kıyısında

Senin gelgitlerin var ya...
İşte en çok onlara öfkeliyim.
Bir gün sahilime vurup
Ellerime umut bırakan,
Ertesi gün çekilip
Beni kendi içimde boğulmaya bırakan
O dalgalarına.

Ben hep olduğum yerde durdum.
Senden bir adım kaçmadım.
Ama sen...
Bir var, bir yok.
Bir sıcak, bir soğuk,
Bir benimsin,
Bir yabancı kadar uzak.
İşte tam da buna sitemim.

Kalbimi açtım sana,
Hem de en kırılgan yerinden.
Sen ise o kapıda
Kaç kere durdun, kaç kere döndün
Ben saymayı bile bıraktım.
Yoruldum artık
Senin kararsızlığını taşımaktan,
Tek başıma...

Ben bir kadın olarak
Sevmenin ağırlığını biliyorum.
Ama sen sevilmenin sorumluluğunu
Hiç taşımadın.
Benim içimde bir dünya vardı,
Sen girince aydınlanan...
Ama sen hep yarım adımlarla geldin bana,
Tam susuşlarla gittin.

Öfkeliyim...
Sana değil sadece, kendime de...
Her dönüşüne inanışıma...
Her gidişini affedişime
Seni her defasında aynı yerden sevişime...

Ama bil...
Bu kalp artık senin gelgitlerinde savrulmamaya yeminli,
Sen belirsizliğinle oyalanırken,
Ben içimdeki son kırıntıyı da toplayıp
Kendime dönüyorum.
Ve evet, seni hala çok seviyorum.