Gel-git(me!) Şiiri - Çağdaş Öztürk

[Çarpıcı bir giriş yapalım önce:]
Ara sıra aksine bir şeyler desen de
Anladım ki, ben bittim sende.

Ah ah ki ne ah!
Benden daha iyi olamayacak biriyle
Mutlu ol diyen bendim kendi diliyle.
[Kendini bir şey sanmak kokuyor burada,
İlla söyletme, kokuyor dedik ya orada!]
Vah vah ki ne vah!
Ne oldu benim gözlerime böyle?
İçlerine sen mi kaçtın? Haydi Söyle!

[Kendimizi tersleyelim azıcık burada,
En büyük pay sahibiyim açılan bu yarada:]
Kendi ellerinle sevdiğini verdin ellere,
Ağlamak sızlamak anlamsız boş yere.
Ayrılık vaktidir Mehmet, alış bunlara,
O, artık başkası için çıkar yollara.
[Yapmaz o öyle şeyler.
Yapacaksa bana söyler.
Gitme derim.
Değişir kaderim.]

[Kayba katlanamamak nedir onu da diyelim:]
Dünyam karardı, bini bir para gönlümden kopan ahın;
Tek tesellim,” Asil Renk” diye kayıtlı olmasıdır siyahın.
[Beyazı daha çok severim aslında; yada ikisini bir arada.]

[Trip yada neyse yaptığım, tempo düşelim burada:]
Yavaş!
Yanlış söylenecek bir söz cehennemin ta dibidir.
Balzac ne demişti hatırla Mehmet bir şey demeden,
Belki yelken açıyorsundur sen de bilmeden:
“Öfkeli iken karar vermek, fırtınada yelken açmak gibidir.”
Diyorum kendime, aldırma bu kopan fırtınalara;
Elbette limanlar vardır sığınılacak.
Lakin, yazık olur başka gemilere oralara sığınmış,
Fırtına benim içimde; ben neredeysem o da orada kopacak.
Fırtınada yelken mi açıyorum?
Fırtınaya mı yelken açıyorum?
Fırtınadan mı kaçıyorum?
Bilmiyorum.

[Net bir dille ne istediğimizi söyleyelim bir daha,
Belli mi olur? Belki çıkamayız sabaha:]
Ey yar!
Bu defa da söz dinleme, uyma benim tuhaf sözlerime!
Gitme kal! Ebediyen yerleş şu buğulu gözlerime;
Ve ben senden başkasına kör olayım.