Gel-git(me)

I –önce-

ölülerin tırnakları geçtiğinde geceye
sen susarsın
aklımdan, akşamdan kalma hece düşer..

keder;
sızlayarak uğuldar kulaklarında
bakışlarına hüzzam şarkılar asarsın
tınısı gözlerinden düşer..

ne yazsam senin adına
kalemimin akıbeti heder..
devrilen cümlelerden imgeler
sevdadan yükseklere düşer..

II-sonra-

sırtımda cenabet ölülerin tırnakları
arkamda binlerce bilmece..
ben, üşüyen gölgeme küfrederim!

ağrılı bir hikayede seni düşündükçe
titrer roma(n) tizmalı diz(e) lerim..

anlatmasam da anlarsın,
an/ladıkça ağlarsın..
sen ağladıkça
kederli yağmurlardan beslenen çiçekler
baştan aşağı sana bezenecekler..

sen
hep böyle ansızın
ezgisi hüzünlü yağmalısın..