Gel Git Mahşerleri Şiiri - Z. Naz Ergun

Denizin gözlerini hep benim sanırdım
Seninleyken...
Bir gün sessizce ve hıçkırıklara boğularak
Kaybolup gitme korkusu gezinirken
Bedenimin en acılı hücrelerinde...
Korkularım boy gösterir oldu sonunda.

Tanıdık bir gülüştün sen
Denizin gözlerinde
Belki de sessiz bir bakıştın...
Uzun uzun anlatırdım mavi derinliğin
öyküsünü
sıkı bir dinleyiciydin.
Hiç bıkmadan dinlerdin...

Bütün anıları, kapanmaz yaraları
Savurmak olsaydı
Keşke,
Hayatın anlamı!
Özlenenleri silen bir yürek olsaydı
Bedenimde taşıdığım
Bu gürültülü hazine...
Hep bir sessizlik olarak kalabilseydin
Hep uçurum hayallerimde
Keşke!

Gel git mahşerlerini yaşatmasaydın
Zıpkın yemiş bir balık gibi
Çırpınmayacaktım.
Severek dinlediğin mavi derinliğin
Yüreğinde...
Ve uçurum hayallerimde...

Ben hep korkularımı anlatırdım,
Sevinçlerime,
Ya da kalemim, satırları okşardır
Sen uyurken
Ne güzel uyurdun mavi derinliğin
Öykülerinde...
Küsüşlerim gönül sancıların olurdu.
Ama yine de uslanmaz bir çocuk gibiydin
Kıyamazdım,
Kısık feneri andıran gözlerinde
Biriken damlalara...

Sonun da bitti!
Gel git mahşerlerin
Gidişin mühürledi
Dönüş kapılarını
Sen sevinçlerimi de beraberinde
Götürürken...
Kalakaldım korkularımla,
Geç kalmışlığın siluetinde,
Ve uçurum hayallerimde...
Diyorum ya!
Sonunda bitti
Gel git mahşerlerin...