Gel-Git Şiiri - Erkan Şenol

Sahilde sular da yüreğim gibi kabardı…

Batan güneşle birlikte son umut da battı,
Ben denize, deniz bana derdini anlattı.

Köhne bir sandalla açıldım durgun sularda,
Dev dalgalarla boğuşmaktan yorgun sularda,
Benim gibi hayallerine dargın sularda…

Ağladık denizle, gözyaşlarımız karıştı,
Ben sanki sinemden taştım, o kabından taştı.
Yakarışlarımız gök kubbeyi çoktan aştı,
Arşa giden yolda meleklerle yarıştı.

En son hıçkırık da düğümlenirken boğazda,
Maziyi unutmak için verdiğim o sözde,
En çetin vedâyı yaşadım o gün denizde
En çetin vedâyı yaşadı o gün deniz de…

Ve yöneldim sahile suları yara yara,
Dönüp uçsuz bucaksız denize bir ara
Baktım ki o da ermiş benim gibi huzura

Meğer hatıralar kalbe bir yükmüş fazladan
Geçmiş, gelecek abes; hâl imiş asıl olan.

Sahilde sular da yüreğim gibi yatıştı…