Gel Ey Leylâ Gel! .. Şiiri - Nihal Mirdoğan

Bir mızrak gibi kalbi delen aşkın masalı
Belâ-keş Kays'ın Mecnun olmasına dayalı

İster ise çölleri baştan başa kaplar
İsterse aşk okunu, sevda dağına saplar

İsterse fırtınayla,Fuzuli'yi çağırır
Aruzlar,Mesnevi'ler hece hece bağırır

Bahar, yaz gibi göğü kaplamalı istilâ
Ümit sıhhat olursa,dile dermândır dilâ

İmdât eyliyor gökler,gelmedi mi Mecnun'un
Leylâ, dur,söyle... nedir derdi kalem ucunun?

Yazsın şairler yazsın kelâmlar, sevdâları
Mânânın eklerinden kopsun dev edâları

Yazsınlar Leylâ kokan vuslatlı baharları
Yazsınlar Leylâ döken sarı sonbaharları

Sen,gel,beri gel...aşk, mihnet sahilinde dolaşır
Bilmez idi harabat, nasıl böyle bulaşır

Bulaştıkça koparsa kopsun yine vâveyla
Leylâ gururla,Leylâ doğar yine deryâyla

Leyla cânâ teşnedir,Leylâ cana ateştir
Dil-i şeydâ için kâm isteyen bir tütüştür

Gönül hâra düşünce,ne tükenmez gecedir âh!
Sermâyesi ufuktan,âh-u zârlı ecedir âh!

Evvel zaman içine çevir yüzünü Leylâ
Ne çok Leylâ'lar düştü şu toprağa acıyla

Sen gibi özge nice sevdalar verdik yurda
Sedâda dur n'olur,artık boğmasın ferdâ

Ne çok çölleri gezdik siyah sitâre düştü
Cana muhabbet derken dil,intizâra düştü

Ateşlerde bırakan nağmesiz aşklar varken
İkrâra hayran kalan itibâr vakti erken

Ağlamayacaktı zerre,ağlamayacaktı sine
Münevver olacaktı,virânların aksine

Farketmez gelmese de başını almış saat
Leylâ... yine mi alt üst oldu ortalık heyhât!

Durul Leylâ,durul,her ne sükûnet var ise
Tevekkülle huzur bul,yakan kumlar yâr ise

Vâdiler sağır, susuz...imdadı duy ey toprak
Müebbet bir bahar gelsin,vatana, yaprak yaprak

Kimse anlamaz hâli,yangını veren kimdir
Hilâli otağıma indir Allah'ım indir

Bunca yıl sürükledin sevdayı bana Leylâ
Asırlarca Mecnun'un olayım... Hâyy'la, Hûy'la